อธิบายฟาจิ้น อ.หลีหย่าเซวียน
ไม่มีความเห็น
อาจารย์ใหญ่หลีหย่าเซวียน 李雅轩 เป็นหนึ่งในศิษย์เอกรุ่น “เซวียน” ของตระกูลหยาง หรือศิษย์เอกรุ่นแรกๆ ของ อ.หยางเฉิงฝู่ที่ได้เรียนกับ อ.หยางเจี้ยนโหว ท่านเป็นผู้มีภูมิความรู้ในวิชามวยไท่จี๋ตระกูลหยางอย่างแท้จริง และได้ทำการบันทึกหลักวิชาต่างๆ ไว้อย่างมากมาย ซึ่งเนื้อหาต่อไปนี้คือเนื้อหาบางส่วนจากบันทึกของ อ.หลีหย่าเซวียน
ซัวฟาจิ้น (อธิบายฟาจิ้น) อ.หลีหย่าเซวียน
- ฟาจิ้นต้องมีซง-จม (ซงเฉิน) มีหยุ่นมีหนักหน่วง มีเสินมีชี่ มีอี้มีดีดฉับพลัน (เหลิ่งถาน)
- (จิ้นที่ตีออกมา) ต้องมาได้เต็มเปี่ยม ต้องมาได้พิเศษเฉพาะ ต้องมาได้ฉับพลัน-ไวไร้ที่เปรียบ ไม่อย่างนั้นไม่มีผล
- จิ้นที่ออกไปต้องทำลายกำลังในการต่อต้าน ความเกรี้ยวกราด ความดุร้ายหมายขวัญ ความเด็ดขาด ของอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นสู้ไม่ต้องฟาจิ้นจะดีกว่า
- หากฝึกฝนมวยไท่จี๋ตระกูลหยางชั่วชีวิตยังตีจิ้นอย่างที่ว่านี้ไม่ออก น่าอาย!!!
- มวยใช้ไม่ได้คือขาดการเปลี่ยนแปลง จิ้นตีไม่ซึมเข้าในคือยังซงได้ไม่หมดจด
- ออกมือต้องมีเต็มว่าง มีเปลี่ยนแปลง มีเฮิง มีฮ่า มีการหายใจ (เฮิงฮ่าคือเสียง)
- การเคลื่อนไหวพิสดาร การเปลี่ยนแปลงลึกลับ หากขาดสิ่งเหล่านี้ไม่อาจะนับได้ว่าเป็นยอดฝีมือ
- กายมั่นร่างสงบมั่นปานเขาไท่ซาน อี้เบากระจ่างกระดูกสะอาดสดใส อารมณ์แจ่มใสไร้ติดขัด ชัดเจนเด็ดขาดถึงที่สุด มาไม่รู้ได้ ไปไม่รู้สึกถึง ตีคนให้ไม่รู้ตัวไม่รู้สึกถึงเช่นนี้ ปานดึงหญ้าแห้งตายทำลายต้นไม้ที่เน่าเสีย (หมายถึงกระทำอย่างง่ายดายเด็ดขาดรวดเร็ว) ถึงจะนับเป็นยอดฝีมือ
- ต้องทำให้ศัตรูต้องเลิกคิ้วเปิดตา (หมายถึงอยู่ในอาการงุนงง) ขนาดตีไปยังไม่รู้ว่าจิ้นของฉันมาได้อย่างไร
- จิ้นออกไปต้องให้เหมือนเทพมาภูตผีหลบลี้สิ้น มีการเปลี่ยนแปลงอันลี้ลับพิศดาร
- ต้องทำให้ศัตรูตกใจขวัญกระเจิง ราวหลุดเท้าลงเหวลึกหมื่นเชี๊ยะ รู้สึกปานชีวิตอาจไม่เหลือรอดอย่างนั้น ถึงจะเป็นยอดฝีมือ
- กงฟูที่กล่าวมาข้างต้นนั้น มาจากจากการฝึกกงอันสงบจิตผ่อนคลายกายอย่างสม่ำเสมอ ได้จากการบ่มเพาะตนเองออกมา หากเอาแต่ฝึกโดยที่มีจิตใจเลินเล่อเหลาะแหละไม่ใส่ใจ ไม่มีกงฟูที่สงบมั่นของการพัฒนาร่างกายและจิตใจเช่นนี้ ย่อมทำไม่ได้แน่นอน