หลิวว่านฝู 劉萬福 เกิดในเทียนจิน ประเทศจีน ในปี 1918 และเริ่มเรียนฉางเฉวียน (長拳) และหลานโส่ว (欄手) จากหลิวฉางไห่ (劉長海) ผู้เป็นบิดาเมื่ออายุได้ 12 ขวบ บิดาของหลิวมีธุรกิจขายรองเท้าแต่ก็เป็นที่รู้จักในความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้เป็นอย่างดี ต่อมาหลิวยังได้เรียนหลานโส่วจากบิดาของเพื่อน คือเฝิงจงหยวน (馮仲元) และจางหย่งอาน (張永安) จางย่งอานยังสอนชี่กงให้หลิวอีกด้วย

หลิวว่านฝู คือผู้สืบทอดรุ่นที่ 17 ของวิชาหลานโส่และเป็นผู้สืบสายระดับสูงในปัจจุบัน หลานโส่วเป็นศิลปะการต่อสู้ที่สืบทอดกันในสายตระกูลและไม่ใช่หนึ่งในวิชามวยเส้าหลิน หลิวบอกว่าครูมวยผู้นำวิชานี้จากเหอเป่ยมาสู่เทียนจินได้ฆ่าข้าราชการทุจริตและชิงเงินมาเพื่อแจกจ่ายคนจนแล้วจึงหลบหนีมายังเทียนจิน ได้พักอาศัยและหลบซ่อนบนหลังคาอยู่ในวัดในเทียนจิน ในยามนั้นมีนักศิลปะการต่อสู้มากมายได้ใช้วัดเป็นพื้นที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ ครูมวยหลานโส่วท่านนี้ได้มองเห็นการฝึกจากบนหลังคาและเห็นว่านักศิลปะการต่อสู้ที่ฝึกฝนอยู่เหล่านี้หาได้เข้าใจศิลปะการต่อสู้อย่างถ่องแท้ไม่ หลังจากนั้นเขาจึงลงมาสอนหลานโส่วให้กับนักศิลปะการต่อสู้ที่วัดนั้น

ปีต่อมาผู้เป็นพี่ชายของครูมวยท่านนั้นได้เดินทางมาเทียนจินเพื่อหาเขา แต่ครูมวยท่านนี้ไม่ต้องการพบหน้าพี่ชายเนื่องจากรู้ว่าตนยังมีค่าหัวและไม่อยากให้พี่ชายต้องมาเดือดร้อนกับตนเขาจึงย้ายหนีไปจากเทียนจิน แต่พี่ชายเขาก็ยังได้พบวัดที่ได้อยู่สอนหลานโส่วจึงได้พักอาศัยอยู่ต่อเพื่อสอนหลานโส่วต่อจากน้องชาย

หลิวว่านฝู กล่าวว่าหลานโส่วนั้นมีเพียง 4 ท่วงท่า แต่การร่ายรำกลับยาวยิ่ง (มากกว่า 100 การเคลื่อนไหว) ท่วงท่าเหล่านี้ต่างมีชื่อดั้งเดิมแต่หลิวเรียกอย่างเรียบง่ายว่า หลานโส่ว1, 2, 3, 4 หลิวกล่าวว่าครูมวยหลานโส่วส่วนใหญ่สอนเพียง 2 ท่วงท่าเท่านั้นแต่ตัวเขานั้นสอนทั้งหมด

เมื่อหลิวอายุ 16 หลิวเริ่มฝึกฝนสิ่งอี้เฉวียน (形意拳) กับลูกศิษย์ของหลี่ฉุนยี่ (李存義) คือ หานจื่อเหิง (韓子衡) หลิวกล่าวว่าอาจารย์ของเขานั้นคือลูกศิษย์ในคนสุดท้ายของหลี่ฉุนยี่ อาจารย์ท่านเป็นช่างตัดผมและไม่ได้มีเงินมากนัก แต่เพราะว่าท่านมีความสัมพันธ์อันดีกับ หลี่ฉุนยี่ ท่านหลี่จึงไม่ได้เรียกเก็บเงินค่าสอนวิชามวยสิ่งอี้แต่อย่างใด

หลิวเริ่มฝึกฝนสิ่งอี้ด้วยการยืนในท่าซานถิ (三體) และทักษะในการตีและการยืน เขากล่าวว่าอาจารย์ของเขานั้นให้ฝึกเพียงพื้นฐานเหล่านี้ก่อนที่จะสอนหมัดห้าธาตุของมวยสิ่งอี้ หลังจากได้รับการถ่ายทอดหมัดห้าธาตุแล้วเขาก็ต้องฝึกฝนทักษะเหล่านี้เป็นเวลามากกว่าสามปีก่อนที่อาจารย์ของเขาจะสอนสิบสองท่าสัตว์และหมัดรวมท่าและชุดฝึกเข้าคู่ให้ อาจารย์ของหลิวยังสอนชุดรวมท่าสิงอี้ 76 ท่าให้ซึ่งมีชื่อเสียงมาก หลิวบอกว่าเขาไม่ได้เรียนชุดฝึกอาวุธจากอาจารย์มากนัก เขาร่ำเรียนสิ่งอี้จากอาจารย์เป็นเวลาสิบปี หลิวกล่าวว่าอาจารย์ของเขานั้นไม่ได้ฝึกฝนฝ่ามือปากว้าของหลี่ฉุนยี่ แต่ได้ฝีกฝนมวยไท่จี๋ตระกูลซุนนอกจากมวยสิ่งอี้

หลิวว่านฝู เริ่มเรียนฝ่ามือปากว้าเมื่ออายุ 20 ปี อาจารย์ของเขาคือ เฉิงหยุว์นชิง (程雲清) คือน้องเขย (หรือพี่เขยก็ไม่รู้ครับ) ของ จางเจ้าตง (張兆東) และได้เรียนทั้งฝ่ามือปากว้า และหมัดสิ่งอี้จากจาง หลิวกล่าวว่าอาจารย์ของเขานั้นเริ่มสอนให้ฝึกท่ายืนและเดินวงกลม เทคนิคการเดินนั้นจะให้การยกเท้าย่างนั้นจะยกฝ่าเท้าขึ้นมาขนานพื้นและเคลื่อนไปข้างหน้าสูงประมาณข้อเท้าและในยาวที่จะย่างลงแตะพื้นก็จะยืดปลายเท้าสไลด์ออกไปอีกประมาณครึ่งก้าวโดยการผลักดันของขาหลัง เขาบอกว่าการฝึกนี้จะช่วยเสริมสร้างกำลังของขา

อ.จางเจ้าตง

ภายหลังจากที่หลิวเชี่ยวชาญการเดินวงกลมแล้ว อาจารย์ท่านได้สอนให้ฝึกท่าเคลื่อนไหวเดี่ยว ซึ่งเป็นการฝึกฝนการเคลื่อนไหวในท่าเดี่ยวของฝ่ามือปากว้าซ้ำไปมา หลิวกล่าวว่าทางเดียวที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ได้ดีคือการฝึกฝนท่าเดี่ยว เขากล่าวว่า “ชุดรำมีสำหรับการแสดงและสาธิต แต่หากคุณต้องการเรียนเพื่อที่จะต่อสู้ คุณต้องฝึกท่าเดี่ยวเป็นพันๆครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าทุกๆวัน”

ภายหลังจากที่หลิวได้ฝึกฝนท่าเดี่ยวของปากว้าซ้ำไปซ้ำมาจนได้ท่วงท่าจำนวนหนึ่งแล้ว อาจารย์ท่านจึงสอนการวางท่วงท่าเดี่ยวเหล่านี้เข้าด้วยกันจนกลายเป็นชุดรำ หลิวกล่าวว่าในระบบของอาจารย์จางเจ้าตงนั้นมีท่าแปรฝ่ามือเดี่ยว, ท่าแปรฝ่ามือคู่, และท่าแปรฝ่ามืออื่นๆทั้งแปดในขณะเดินวง

ดูเหมือนว่าชุดรำปากว้าสายอาจารย์จางเจ้าตงที่เป็นที่รู้จักและนิยมนั้นคือเวอร์ชั่นที่สอนโดยอาจารย์เจียงหรงเฉียว (姜容樵)ลูกศิษย์ของอาจารย์จางเจ้าตง ที่ได้รับความนิยมเพราะอาจารย์เจียงหรงเฉียวสอนลูกศิษย์จำนวนมากเมื่อครั้งที่สอนอยู่ที่ศูนย์ศิลปะการต่อสู้ (中央國術舘) ที่นานจิง (นานกิง) และหลังจากนั้นเมื่อท่านสอนที่ซ่างไห่ (เซี่ยงไฮ้) เจียงยังได้พิมพ์หนังสือเกี่ยวกับปากว้าชุดนี้และได้กลายเป็นหนังสือปากว้าจ่างที่ได้รับความนิยมที่สุดไปทั่วโลกอีกด้วย

ในอเมริกานั้น ชุดท่ารำของเจียงหรงเฉียวเป็นที่รู้จักว่าเป็น “ชุดดั้งเดิม” ของปากว้าจ่าง หลิวกล่าวว่าแม้ว่าการเคลื่อนไหวหลายท่าในชุดรำของเจียงหรงเฉียวจะเหมือนกับที่อาจารย์ของท่านได้สอนมา แต่เนื้อหากลับแตกต่าง หลิวกล่าวว่าเจียงหรงเฉียวได้เปลี่ยนแปลงหลายอย่างจากชุดรำที่สอนโดยอาจารย์จางเจ้าตง จากการค้นคว้าเจียงได้แก้ไขท่ารำของอาจารย์จางเจ้าตงให้เหมาะสมกับประสบการณ์และรสนิยมของตน เจียงหรงเฉียวเองกล่าวไว้ว่าท่ารำของเขานั้นได้ผสมผสานปากว้าจ่างของอาจารย์จางเจ้าตงเข้ากับศิลปะการต่อสู้อื่นที่เขาได้เรียนมา

นอกจาก ปากว้า, สิ่งอี้, และหลานโส่วแล้ว หลิวว่านฝู ยังได้เรียนวิชา ปาจี๋เฉวียน (八極拳) เป็นเวลาสามปี กับ เจ้าอวี้ถิง (趙玉亭) ครูมวยที่สถาบันศิลปะการต่อสู้แห่งเหอเป่ย นอกจากนี้ในช่วงปี 1949 หลิวยังได้เรียนวิชาหมัดทงเป้ย (通背) กับ จางเซ่อ อีกด้วย หลิวกล่าวว่าจางนั้นชำนาญทงเป้ยเป็นพิเศษ ท่านมีชื่อเสียงในการเคลื่อไหวของมือที่รวดเร็ว ทักษะการตีและการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วก็เป็นสิ่งพิเศษที่ถ่ายทอดจากอาจารย์ของท่านด้วย

ในปี 1952 หลิวว่านฝู เข้าร่วมการแข่งขันประลองบนเล่ยไถ (เวทีมวย)และชนะในการแข่งขันรุ่นเฮฟวี่เวทโดยเอาชนะลูกชายของอาจารย์มวยสิ่งอี้ผู้โด่งดัง หลี่จื่อหยาง (李子楊) ในรอบชิงชนะเลิศ หลี่จื่อหยาง นั้นเป็นศิษย์เอกด้านมวยสิ่งอี้ท่านหนึ่งของ อ. จางเจ้าตง ซึ่งในยามก่อนการต่อสู้นั้นทั่วทั้งเมืองล้วนกล่าวว่าลูกชายของหลี่ นั้นมีพลังแกร่งมากและถ้าต่อยหมัดโดนคู่ต่อสู้แม้เพียงหนึ่งหมัด คู่ต่อสู้ต้องถึงกับล้มตายแน่นอน หลิวว่านฝูกล่าวว่าในยามนั้นท่านไม่ได้กังวลเรื่องนี้เลย เพราะแม้คู่ต่อสู้จะมีพลังมากแต่การเคลื่อนไหวก็เชื่องช้า ทักษะของหลิวนั้นคือความแคล่วคล่องและรวดเร็วท่านจึงรู้ว่าท่านจะสามารถหลบหลีกการโจมตีของอีกฝ่ายได้ หลิวกล่าวว่าเพียงแค่ทรงพลังนั้นยังไม่เพียงพอในการต่อสู้ ผู้ฝึกควรมีทั้งความรวดเร็ว กำลัง และเทคนิค ท่านกล่าวว่า “เมื่อผู้ฝึกมีทั้งหมดนี้อยู่ด้วยกันอย่างครบถ้วน เขาจะเป็นผู้ชนะ มันสำคัญมากที่จะต้องมีทักษะที่หลากหลาย”

หลิวกล่าวว่า การแข่งขันครั้งนั้นจัดขึ้นในเวทียกพื้นสูงหนึ่งเมตร ผู้แข่งขันเพียงแค่สวมนวมบางๆและเครื่องป้องกันขนาดเล็กที่หน้าอก มีผู้ตัดสินเป็นผู้ให้คะแนน ผู้แข่งขันจะได้รับหนึ่งคะแนนจากการตีหรือทุ่มคู่ต่อสู้ ในการแข่งขันรอบชิงนั้นหลิวชนะด้วยคะแนน 5-0 และคู่ต่อสู้ทำไม่ได้แม้แต่แต้มเดียว

อ.หลิวว่านฝูในท่าปากว้า

หลิวว่านฝูในการต่อสู้

แนวคิดของ หลิวว่านฝู เกี่ยวกับการต่อสู้และการฝึกฝนเพื่อการต่อสู้นั้นเป็นอะไรที่ตรงไปตรงมามาก เขากล่าวว่าหนทางเดียวที่ใครสักคนจะสามารถเรียนรู้เพื่อเป็นนักสู้ที่ดีได้นั้นคือการต่อสู้ในข้างถนน ต่ำและสกปรก ไม่มีกฏกติกา ไม่มีเครื่องป้องกัน ปะทะอย่างเต็มกำลัง เต็มความเร็ว เขากล่าวว่า “มันไม่มีทางอื่นใดนอกจากนี้” หลิวกล่าวว่าหากผู้ฝึกสามารถร่ายรำท่วงท่าได้อย่างสมบูรณ์ ฝึกฝนอย่างหนัก และพัฒนาพลังที่ดี (กงลี่ – 功力) แต่ไม่ฝึกฝนการต่อสู้จริง เขาอาจจะไม่สามารถต่อสู้ได้ดีได้ เขากล่าวว่ามันยังไม่เพียงพอสำหรับการฝึกต่อสู้แบบช้าๆ ต่อสู้ภายใต้กติกา ต่อสู้ด้วยเครื่องป้องกัน หรือต่อสู้โดยยั้งหมัดไว้ การฝึกต่อสู้นั้นควรที่จะเต็มแรงและเต็มความเร็วโดยไม่มีเครื่องป้องกัน “คุณต้องตีและถูกตีจริงๆ” เขากล่าว

หลิวกล่าวว่า แม้ว่าตัวเขาเองจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตลอดชีวิต แต่เขาได้เรียนรู้การต่อสู้จริงๆในช่วงปลายของปี 1950 เมื่อเขา พี่ (น้อง) และสอง พี่เขย(น้องเขย) ได้เปิดดำเนินกิจการร้านขายบุหรี่ ในช่วงเวลานั้นเทียนจินเป็นเมืองที่รุนแรงและไร้ระเบียบอย่างมาก เขากล่าวว่าเขาต้องเข้าไปมีส่วนร่วมในการต่อสู้แทบทุกวัน เนื่องจากจะมีคนคอยขโมยของของคุณตลอดเวลา

หลิวกล่าวว่าลุงของเขานั้นก็เปิดร้านขายบุหรี่ และครั้งหนึ่งต้องไปซื้อบุหรี่จากตัวแทนขายส่ง น้องชายของหลิวพยายามปรามลุงของเขาไม่ให้ไปเนื่องจากได้ยินว่าตัวแทนขายส่งนี้ขายบุหรี่ปลอม ตัวแทนขายส่งผู้นั้นรู้เรื่องนี้เข้าและโกรธมาก เขาส่งคนมายังร้านของหลิวเพื่อทำลายข้าวของเป็นการตักเตือน เมื่อคนเหล่านั้นมาถึง หลิวว่านฝู ออกไปจัดการหนึ่งในพวกนั้นจนหมดสภาพและที่เหลือต่างก็หนีไปโดยไม่ได้ต่อสู้ด้วยซ้ำ

หลิวกล่าวว่ ร้านของเขานั้นยังรับสั่งบุหรี่ด้วย โดยที่ให้ลูกค้าสั่งและวางใบเสร็จไว้ จากนั้นหลิวและพี่น้องหรือพี่เขย (น้องเขย) จะออกไปเพื่อซื้อบุหรี่รวมทั้งส่วนที่ถูกสั่งซื้อไว้จากลูกค้าซึ่งจะมารับสินค้าที่ร้านในภายหลัง ครั้งหนึ่งพี่เขย (น้องเขย) ของหลิวลืมเก็บใบเสร็จจากลูกค้าไว้เมื่อตอนที่เค้ามาสั่งสินค้า เขาจึงกลัวว่าลูกค้าจะกลับมาแล้วใช้ใบเสร็จเดิมสั่งสินค้าอีกรอบ พี่เขย (น้องเขย) ของหลิวจึงเดินทางไปขอเก็บใบเสร็จ แต่ลูกค้าคนนั้นได้เขียนข้อความไว้บนหลังใบเสร็จและไม่อยากคืนให้ กลายเป็นว่าลูกค้ากับพี่เขย (น้องเขย) ของหลิวมีเรื่องชกต่อยต่อสู้กันเพราะเรื่องนี้ ลูกค้าคนนั้นเป็นนักสู้ที่เก่งกาจและล้มพี่(น้อง)เขยของหลิวได้ คนเห็นเหตุการณ์วิ่งมายังร้านเพื่อบอกหลิวว่านฝู เมื่อหลิวไปถึง เขาเดินเข้าหาอีกฝ่าย ตีฟาดลงที่คอและล้มอีกฝ่าย หลิวกล่าวว่า “คอของเขา (คู่ต่อสู้) เบี้ยวไปเดือนนึง”

หลิวเชื่อว่าวินาทีแรกของการต่อสู้นั้นคือตัวกำหนดว่าใครจะแพ้หรือชนะ เขากล่าวว่าในการประลองฝีมือแบบดั้งเดิมนั้น แต่ละรอบของการประลองนั้นใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาที การปะทะแรกจะเป็นการกำหนดผู้ชนะ เขากล่าวว่าผู้ที่สามารถโต้กลับจะต้องมีทักษะและพลังฝีมือ มันมีเพียงแค่เครื่องป้องกันเก่าๆเพียงนิดเดียวเท่านั้นและคนที่ถูกตีคนแรกโดยทั่วไปจะล้มลงอย่างรุนแรง เขายังกล่าวว่าโดยทั่วไปแล้วนักสู้จะต่างเดินขึ้นไปบนเวที จับมือ ถอยหลังเล็กน้อย แล้วก็เริ่มดูท่าทีของอีกฝ่าย เมื่อฝ่ายหนึ่งเคลื่อนไหว จากนั้นภายในไม่กี่วินาทีการต่อสู้ก็จบลง เขากล่าวว่า การต่อสู้ที่ออกมานั้นไม่เคยดูสวยงามเลย

ครั้งหนึ่งเมื่อหลิวเข้าต่อสู้ในการประลองแข่งขัน เขาต้องเจอกับศิษย์พี่ซึ่งอวุโสในสายวิชาเดียวกัน ศิษย์พี่ผู้นี้มีสำนักมวยหลานโส่ว ซึ่งหลิวเคยฝึกฝนอยู่พักหนึ่ง ชายผู้นี้ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในเมืองและเชื่อว่าเขาจะสามารถชนะการประลองได้อย่างง่ายดาย หลิวกล่าวว่า “ทุกคนล้วนแต่เกรงกลัวเขา” เมื่อนักสู้ทั้งสองขึ้นไปบนเวทีแล้ว ศิษย์พี่ของหลิวผู้นี้ได้กล่าวขึ้นมาว่า “ไม่มีทางที่ลื้อจะชนะอั๊วะได้ จะดีกว่าถ้าลื้อกลับบ้านไปซะ” หลิวตอบกลับไปว่า “ฉันมาเพื่อต่อสู้ ไม่ว่าจะชนะหรือแพ้ ฉันก็จะสู้” จากนั้นคู่ต่อสู้ได้พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วเพื่อเตะหลิวที่หน้าแข้งและตามด้วยการเหยียบลงไปที่หลังฝ่าเท้า หลิวไม่ได้ขยับ เขายืนตั้งมั่นเพื่อรอคอย แค่ก่อนที่เท้าอีกฝ่ายจะถึงหน้าแข้งของเขา หลิวตีด้วยหลังหมัดไปยังใบหน้าและน็อคอีกฝ่าย หลังจากเล่าเรื่องเสร็จ หลิวยิ้มและกล่าวว่า “การปะทะแรกจะเป็นตัวตัดสินการต่อสู้”

หลิวกล่าวว่า เขาฝึกฝนท่ารำมวยทุกวันในชีวิตของเขา แต่อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยสามารถใช้เทคนิคท่วงท่าอย่างบริสุทธิ์ในการต่อสู้จริงได้ เขาไม่เชื่อในเรื่องเล่าของครูมวยรุ่นเก่าที่ใช้เทคนิคของท่าที่สมบูรณ์ (หมายถึงใช้ท่าตามท่ารำ) ในการล้มคู่ต่อสู้ เขากล่าวว่านั่นมันก็แค่เรื่องที่แต่งขึ้นโดยลูกศิษย์หลังจากที่ผู้เป็นอาจารย์ได้เสียชีวิตไปแล้ว เมื่อเขา (หลิวว่านฝู)ขึ้นต่อสู้และได้รับชัยชนะในการประลองแข่งขันในรุ่นเฮฟวี่เวทในปี 1952 วันต่อมาหนังสือพิมพ์ขึ้นข่าวว่าเขาชนะการต่อสู้ด้วยกระบวนท่า “ไก่ทองสยายปีก” แต่หลิวกล่าวว่า “ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นเลย ฉันแค่ถีบข้างใส่อีกฝ่าย และถีบไปเรื่อยๆจนกระทั่งจบการต่อสู้เท่านั้น”

หลิวกล่าวว่า การเคลื่อนไหวหลายๆการเคลื่อนไหวในชุดรำ โดยเฉพาะในชุดมวยปากว้า ไม่จำเป็นต้องมีการประยุกต์ใช้ตรงๆในการต่อสู้ มันมีไว้สำหรับฝึกฝนเพื่อสร้างพลังและเป็นหลักการสำหรับการเคลื่อนไหวของร่างกาย แต่สำหรับการต่อสู้จริงแล้วท่าพวกนั้นออกจะยุ่งยากจนเกินไปและชักช้าจนเกินไป เขาเชื่อว่าในการต่อสู้นั้นวิธีของคุณต้องตรง ต้องมีการตอบสนองที่ไว คล่องแคล่ว และมีพลัง เขากล่าวว่าคนที่ฝึกชุดรำปากว้าส่วนใหญ่ที่เขาเคยพบซึ่งพยายามที่จะฝึกฝนการประยุกต์ใช้ท่วงท่าจากชุดรำอย่างตรงๆนั้นไม่สามารถต่อสู้จริงได้เลยซักคน เขายังกล่าวว่า “เหตุผลที่ฉันสามารถต่อสู้ได้นั้น เพราะว่าฉันมีพื้นฐานที่แข็งแกร่งจากศิลปะการต่อสู้ชนิดอื่นก่อนที่ฉันจะฝึกฝนปากว้าจ่าง” สำหรับการต่อสู้นั้นหลิวให้ความสำคัญกับประสบการณ์จากการฝึกฝน หลานโส่ว ปาจี๋ และทงเป้ย ซึ่งเขานำมาสร้างเป็นชุดมวยปากว้าของเขาเอง ซึ่งเขาเรียกมันว่า “ชุดมวยปากว้าแบบต่อสู้” ซึ่งเขาได้เอาส่วนประกอบของ หลานโส่ว ปาจี๋ และทงเป้ย มาผสมเข้ากับปากว้าจ่าง

หลิวว่านฝูกล่าวว่า พวกเรื่องเล่าที่คุณได้ยินเกี่ยวกับทักษะการต่อสู้และความสามารถของครูมวยรุ่นเก่านั้นล้วนแต่ไม่จริง เขากล่าวว่าเขาเคยอ่านเรื่องของคนที่สามารถกระโดดจากพื้นขึ้นไปถึงบนหลังคาจากนิตยสารวูซูของจีน เขากล่าวว่า “ใครที่ไหนจะสามารถกระโดดจากพื้นขึ้นไปบนหลังคาได้? ไม่มีใครทำได้หรอก เรื่องพวกนี้เป็นการนำเสนอสิ่งที่ไม่จริงเลยในศิลปะการต่อสู้” หลิวไม่เคยเชื่อในเรื่องที่กล่าวเกินจริงเหล่านี้ เขาบอกว่าเขาเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้มาชั่วชีวิต และค้นหาครูมวยที่ดีเลิศเท่าที่จะหาได้ ถ้าเขาได้ยินว่าใครเลิศในศิลปะการต่อสู้ เขาจะไปพบอีกฝ่ายทันที เขากล่าวว่าเขาไม่เคยพบเห็นอะไรที่ดูจะใกล้เคียงกับความสามารถหรือทักษะที่ปรากฏในเรื่องเล่าบางเรื่องที่ตีพิมพ์ในนิตยสารเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้เลย

จากประสบการณ์ของเขา หลิวกล่าวว่า การตอบสนองที่ไว วิธีการอันเหมาะสม และการมีซึ่งพลังอยู่เบื้องหลังวิธีการนั้นๆ คือสามปัจจัยสำคัญในการต่อสู้ เขาบอกว่าในการเรียนรู้สิ่งเหล่านี้นั้น คุณต้องมีอาจารย์ที่ดี

อ.หลิวว่านฝูในท่าต่อสู้