หยางเส้าโหว มวยไท่จี๋ตระกูลหยาง

หยางจ้าวสยง 楊兆熊 (ค.ศ. 1862 – 1929) มวยไท่จี๋ตระกูลหยาง ชื่อเจ้าสยง ชื่อรอง (อักษร) เมิ่งเสียง ภายหลังตั้งฉายา (ฮ่าว) ตนเองว่าเส้าโหว เป็นบุตรชายคนโตของหยางเจี้ยนโหว (เป็นพี่ชายของหยางเฉิงฝู่) ภายหลังคนเรียกเป็น “ต้าเซียนเซิง” (ท่านใหญ่) อายุ 7 ขวบฝึกมวยไท่จี๋ การเคลื่อนไหวจมแน่นอย่างที่สุด ถนัดใช้จิ้งคือ เหลิ่ง (ฉับพลัน) ต้วน (สะบั้น) หลิงคง (ทะยานอากาศโดยไม่แตะตัว) จิ้ง นิสัยกล้าวแกร่งไม่ยอมคน ชอบต่อสู้กับความอยุติธรรม เชี่ยวชาญในการสานโส่ว (มืออิสระ ต่างกับทุยโส่วหรือผลักมือคือไร้รูปแบบ และอิสระทั้งการก้าวเดินและโสวฝ่าหรือวิธีมือ) กงฟูถึงขั้นสูงล้ำ ท่ามวยเล็กและแข็งกร้าว การเคลื่อนไหวไวและจม ทุกส่วนล้วนแต่แสวงหาความรัดกุมเล็กแน่น ในส่วนของเน่ยจิ้ง (จิ้งภายใน) แต่ละอย่างของมวยไท่จี๋ล้วนแต่รู้แจ้งและโดดเด่นเป็นแบบฉบับของตนเอง มีบุตรหนึ่งคนเจิ้นเซิง